Ik begon hem aan te moedigen en te roepen dat hij een eindsprint moest maken. Iedereen die Ton kent snapt hoe Ton een beetje verdwaasd aankwam lopen (ik ben vergeten of hij die eindsprint nou wel of niet gemaakt heeft). Ik nam zijn hesje over en begon te lopen, 6,5 km later kwam ik het bordje 1km tegen. Toen ik iets later de fietser van een renner die mij inhaalde hoorde zeggen: 'het is hier om de hoek en je hebt hem ingehaald' dacht ik bij mezelf: 'ja dikke doei, ga jezelf inhalen!'. Ik zette het op een sprint en in een paar seconden liep ik al een goed stuk voor hem. Mijn benen voelde alsof ik ze de afgelopen kilometers had opgeladen in plaats vermoeid had en toen ik om de hoek kwam zag ik het eindpoortje…. niet. Ik ging wat langzamer sprinten maar toen ik na de volgende hoek het poortje zag kwam mijn oude snelheid weer terug. Ik hoorde iemand schreeuwen dat iemand harder moest lopen en omdat er niemand voor me liep dacht ik dat ik werd ingehaald. Ik kwam er achter dat ik nog sneller kwam en eenmaal  dichtbij het poortje besefte ik dat ik de gene was die aangemoedigd werd.

Dit was zo'n beetje mijn bata avontuur. Maar natuurlijk zijn er nog veel meer dingen gebeurt: Gerrit heeft 2km te veel gelopen omdat zowel Sander en hij het bordje dat ze naar links (of rechts, idk) moesten niet zagen en rechtdoor liepen. Gelukkig reed er midden in de nacht nog een auto langs die zei dat ze verkeerd liepen. Verder heeft de nachtploeg ook voor een goeie vertraging gezorgd (niet mijn fout). Zo erg zelfs dat Tim Schutte niet meer mocht lopen omdat hij te laat was begonnen (en ik er dus nooit achter ben gekomen of hij het wel of niet zou redden).

Van de ochtend en middag ploeg weet ik vrij weinig. Wel weet ik dat tijdens het eindfeest er veel mixdrankjes zijn gedronken, dat Peter een of ander dingetje van de soos van de studenten hockey club heeft gejat en dat ik veels te vroeg naar bed ben gegaan omdat ik was vergeten te slapen.
Oftewel ook dit jaar zijn we niet laatste geworden en dat is waar we het voor doen!